Eylül 2015

Kuzenimin düğününe zamanında yetişebilmek için Ankara’dan Eskişehir’e tek 16.30 seferi olan malum firmayı tercih ettim. Diğer firmaların 17.00 seferleri vardı. Ben de bu şekilde yarım saat kar edeceğimi düşündüm. Bundan sonra olan her şey, başıma yarım saat erken gidebilmek için geldi. Sonrasında olanlar beni bu firmaya savaş ve doğaüstü haller de dahil binmemek gerektiği konusunda kesinlikle ikna etti. Uzunca bir süre aracın gelmesini bekledik. Araç başka bir yerden geliyordu ve içinde halihazırda yolcular vardı. Araç geldi inenler-binenler oldu. Bir sürede belki başka gelecekler olur diye bekledik ve 16.50’de yola çıktık. Zamansal olarak bu şekilde 10 dakika kar etmiş olduğumu sanıyordum. Sonra bir sürü yerde yolcu almaya ve indirmeye başladı. Zaten bu iki şehir arasında ne kadar mesafe olduğunu ve yolcu indirip bindirebilecek ne kadar yer olduğunu biliyorsunuzdur. Yani durabilecek gibi olunan her yerde durdu. Sonra neyse gitmeye devam ediyoruz. Ben de bir saat filan kaldı kurtuluyorum diye seviniyorum. Otobüs bir anda bir köprüden dönerek ters yönde ilerlemeye başladı. Başıma geleni kısmen tahmin edebiliyordum. Sonra anons yapıldı ve yarım saat mola verileceğini öğrendim. Anlaşmalı saçma yerlerden birinde mola verdik. Bu şekilde yaptığım bütün yarım saat hesapları bana tam ters olarak dönmüş oldu. Yine de çok sigara içen biri olarak kendime sürekli moral vermeye çalışıyordum ve artık sadece kazasız, belasız, dayaksız Eskişehir’e varabilmeyi düşünüyordum. İtiraf ediyorum biraz da her şeye küfrediyordum, yüce şeyler de dahil. Neyse tekrar yola çıktık ve biraz sonra inanılmaz bir yağmur bastırdı. Fırtına gibi bir şeydi ve yol bir anda dereye döndü. Silecekler camlarda biriken suyu temizlemeye yetmiyordu. Galiba yüce şeyler küfürlerime biraz alınmış belki de çıldırmıştı. Çoğu şoför arabasını kenara çekip yağmurun dinmesini beklerken bazıları arabalarının dörtlülerini yakmış sağ şeritten ağır ağır gidiyorlardı. Tabii ki bizim otobüsümüz sanki özel bir teknolojisi varmışcasına bütün hızıyla gitmeye devam ediyordu. Bu andan sonra sadece sağ sağlim varayım başka bir şey istemiyorum diye düşündüm ve yüce şeylerden özür diledim. En sonunda 21.00 gibi eskişehir terminalinde olduğum için çok mutlu olarak otobüsten indim ve sanayi sitesinin iç tarafındaki düğün salonuna doğru olan yolculuğuma yine dere haline gelmiş yollardan taksiyle geçerek devam ettim. Düğüne çok geç kaldım. Zaten pek düğün havasında bir insan değilimdir. Bir kaç kez zorla dans edilmek için kaldırıldım. Yalandan ritimle beraber el çırptım ve ilk fırsatta yerime döndüm. Ayrıca bol bol sigara içmek için kapı önüne çıktım. Daha sonra tekrar Ankara’ya dönmek için yollara döküldüm.

Her yer sisle kaplıydı. Bütün uçaklar iptal edilmişti. Talihsizlikler içinde gitmek zorunda olanlar için tek yol otobüs garından geçiyordu. O kapitalist firmalar otobüsün yolda kalmayabileceği her ortamda çalışırdı. Hatta kimi zaman yolda kalacak olsa bile çalışmaya devam edebilirlerdi. Gittiği yer tutan ve ilk kalkan otobüse binmek mantıksal olarak doğru ama çoğu zaman yanlış bir karardır. Ama biz yorgunduk, bitkindik ve umutluyduk. O yüzden mantıklı ve yanlış bir karar verdik. Daha otobüse binerken bir şeylerin ters gittiğinin farkına vardım. Fakat heyhat iş işten geçmişti.

Otobüs durabileceği her viran şehirde duruyor ve yolcularına yeni talihsizleri ekliyordu. Her talihsiz bir şeylerden şikayet ediyor ve muavinle ya da kendi aralarında kavga ediyordu. Muavin bunlara çok alışıktı ve o durumu çok normal kabul ederek yüzündeki yılışık gülüşü kaybetmeden işine bir şekilde devam ediyordu. Ben ise yavaş yavaş hasta oluyordum. Otobüs sisleri, çevredeki şehir, ilçe ve beldelerin terminallerini geçerek ilerlerken muavin yılışık gülüşüyle arada içecek bir şeyler servis ediyordu. Herkes bol bol su içiyordu.

Bir terminalde aramıza enteresan ve geniş bir aile katıldı. En arka koltuğa onlara yerleştirdiler. Diğer talihsiz yolcuların aksine onlar hallerinden çok memnundular. Diğer firmaların onları kabul etmediğini tahmin ediyorum. Bu ailenin içindeki yaşlı kadın yerel bir giysi giyiyor ve tam iki kaşının arasında bir dövme var. Oğlu ve gelini olarak tahmin ettiğim kişiler ise daha modern giyimli fakat onların da kıyafetleri fazlasıyla hırpani. Üç tane küçük çocukları var genç görünümlerine rağmen. Aile yaşlı kadın dışında çevreye gülen gözlerle bakıyor. Belli ki aile yeni bir şey yapıyor. Gençler umutlu yaşlı kadın huzursuz.

Bu aile gelinceye kadar önümdeki koltuğun arkasına yerleştirilmiş ekrandan penguenli bir filmi bir kere kulaklık takmadan sadece görüntülü olarak bir kerede kulaklık takarak hem görüntülü hem sesli olarak izlediğim için aileye olan dikkatim gittikçe yoğunlaşıyor.

Mola yerlerinde herkesle birlikte otobüsü hızlıca boşaltıyor. Mola yerlerinde herkesten çok bir şeyler yiyip içiyorlardı. Ayrıca mola yerlerinde çocuklar genellikle dileniyordu. Bazen otobüsteki diğer talihsizler gibi kısa molalarda onlar da adana dürümlerini paket halinde alıp otobüste yiyorlardı. Bu yemek olayını benim otobüsten inince eve gidecek taksi param dışında param olmadığı ve bu yüzden pek bir şey yiyemediğimi düşünerek abartılı olarak görebilirsiniz. Ama ben de onlar ve otobüsteki diğer herkes gibi ayakkabılarımı çıkarabiliyordum. Muavin sanki belediye sinek arabası gibi sürekli parfüm sıkıyordu. Ama nafile durduramazsınız halkın sel gibi akan ayak kokusunu. Zaten o parfüm de daha beter kokuyordu ama dandik olduğu için kokusu hemen geçiyordu.

Otobüste yolcu sayısı gün geçtikçe artıyordu. Yolcular oturacak yer bulmakta zorlanıyordu. Muavin çeşitli mühendislik hesapları yaparak ayakta kalanları oturtmaya çalışıyordu. Ayakta gidebilmek için hala çok uzun yol vardı.

Enteresan ailenin çocukları yer darlığından koridorda takılıyordu. Bir yandan sürekli bir şeyler yiyip içiyor bir yandan da başkalarının önlerindeki ekranları izliyorlardı. Zaman geçtikçe onlar da yoruldular ve koridorda yerde uyumaya başladılar. Muavin arada onları anne ve babasının yanına kovuyordu ama bir süre sonra tekrar koridorda yerde beliriyorlardı. Bu arada sürekli muavinden veya o yoksa otobüsün dolabından bardak bardak su alıyorlardı. Sonra küçük erkek çocuğun yerde bilinmeyen bir dilde bir şeyler mırıldanarak suya elini daldırıp yediği şeylerin artıklarına damlattığını gördüm. Otobüste bunu bir tek ben gördüm. Diğer herkes horuldamaya devam ediyordu ve sanki uykularında bile şikayet ediyorlardı.

Dayanamayıp ben de gözümü kapattım fakat uyuyamadım. Yorgun ve hasta olmak üzere olan biri olarak uyuyamam kötü oldu. İneceğimiz yere çok geç vardık. Hava çok soğuktu bu terminalde inecekler dışında kimse otobüsten inmeye yeltenmedi. Eşyalarımızı aldığımız gibi otobüs uzun yolculuğuna devam etmek için yola çıktı. Bir daha otobüsten ve otobüstekilerden haber almadım.